… geografski i uopšte … Beograd – bez premca! Sad mislite Vi šta hoćete ali živimo jako blizu ideala Srbije opisanog u delu nesuđenog nobelovca iz Velike Drenove, u Srbiji koja je pre svega jedna seljačka zemlja (sa negativnom konotacijom, dakako) – a ko je na javnom servisu pratio “Žikinu šarenicu” znaće o čemu pričam. Džabe priča o drugoj i inim Srbijama kad je ova Žikina i Dobricina, moravska naravno, dominantna. Džabe priče o turistima iz cele Evrope koji u Beograd dolaze “zbog neviđenog provoda” kad je Srbija postala “čardak ni na nebu ni na zemlji” u koji se dolazi kao u neki zoološki vrt retkih vrsta koje ni na jednom drugom mestu ne možete videti. Kao nacija, postali smo potpuno otuđeni od Sveta u kome živimo – ni jedan događaj, ni jedan trend, bilo kakva svetska revolucija, ne mogu nas pokolebati u čvrstom stavu da je vreme stalo 60-ih godina XIX veka i od tada ni makac dalje – Srbi smo BRE!

Elem, povod za okupljanje Žike i brojnih “šareničara” u (glavnom) gradu svog nastanka bila je procesija masovnog venčanja pod dirigentskom palicom Fondacije Braća Karić i sloganom “Zaljubi se i rađaj, rađaj, rađaj” (da citiram TiVi-ja, pokretača manifestacije). U društvu Svibor “vitezova”, Jelene Broćić, Radeta Jorovića, večitog Žike i njegovih sponzora obavljeno je masovno venčanje 100-inu bračnih parova (namerno izbegavam odrednicu mladih). Količina kiča i gluposti izrečena na jednom mestu (npr. “Vi niste obični, već, milenijumski mladenci” ?) dovoljna je da popuni prazninu neke Ginisove enciklpoedije gluposti ne za jednu godinu (o da, manifestacija se “tradicionalno” održava svake godine!) već za vjeki vjekov – Amen!

Sad Beograđani će reći da “Žikina šarenica” nije ogledalo Beograda i da kao takva nije reprezent “legitimnih interesovanja” većine Beograđana glede evropskih integracija i nastavka, pre 150 godina započetog, procesa evropeizacije Srbije. Nažalost, mentalitet koji danas dominira “prestonicom” je najjači kontra argument – nije koncept emisija poput “Grand Show”-a ili “Jedna pesma, jedna želja” izmišljen u Bojniku već u Beogradu, nije Ceca, kao merilo srpskog glamura, izrasla u rodnoj vukojebini veću beogradskim folkotekama. Osvrnite se, stariji naročito, i pogledajte ko i kako danas šeta ulicama Beograda – primećujete li neku razliku u odnosu na 80-e i 90-e – mnogo je više “Ceca” na ulicama, ma kakvi više – sve su “Ceca” … neeeeee, Ceca mi izlazi iz monitora …