Sećam se i danas svog prvog susreta sa Zippo upaljačima, početkom osamdesetih, u članku o fabrici iz Bradford-a, objavljenom u Politikinom Zabavniku. Svoj prvi Zippo kupio sam sa 14 godina, od sopstvene ušteđevine, u nekom od Komisiona u Knez Mihajlovoj. Od tada do danas nisam koristio druge modele upaljača – i danas koristim taj isti upaljač kupljen davne 1984. (Orvelove) godine. Najobičniji, klasični Zippo, crni, matiran, sa već izgrebanim nazivom u donjem desnom uglu. Imao sam ja i drugih kopija i originala “legende”, jedno vreme popravljao i skupljao od drugara oksidirane “benzince” koje su mi donosili iz šupa, dedinih drvenih kofera i tavanskih skrovišta ali su se svi oni vremenom izgubili što po kafanama što u pozajmicama prijateljima – ostao je još samo ovaj “prvi”.

Nakon toliko godina druženja sa Zippo-m maštu mi je probudila vest o Zippo upaljaču sa ugrađenom digitalnom kamerom. Nažalost, ispostavilo se da je reč o preskupoj ($30 malo li je?) kineskoj replici koja pored male rezolucije (max. 640×480) i loše optike uz to ne može ni da se koristi kao upaljač. Pre se može nazvati (lošom) digitalnom kamerom za nepušače nego što zaslužuje bilo kakvo, pa makar i oblikom, poređenje sa Zippo proizvodima.